Galü Bela - Anlayışı Üzerine
‘GÂLÛ BELA’DAN BERİ MÜSLÜMANIM”’ ne
demek?
“Hani Rabbin Ademoğullarından; onların
bellerinden zürriyetlerini almış ve onları kendilerine şahit tutarak
“Ben sizin Rabbiniz değil miyim?” demişti. Onlar da “Evet, şahit olduk”
demişlerdi. İşte bu kıyamet günü “Bizim bundan haberimiz yoktu”
dememeniz içindir.” (Araf; 7/172).
İslâm kültüründe “ahd-i misak ayeti” olarak
bilinen bu ayet, Allah’ın ezelde insan ruhlarını yarattığında onlara
“Ben sizin Rabbiniz değil miyim” (Elestü bi Rabbikum) diye sorup
“Dediler ki, evet” (Gâlû bela) cevabını aldığı ruhlar âlemi (ervâh-ı
âlem) toplantısı, meclisi (bezm-i elest) olarak meşhurdur…
Bu anlayış İslama ters bir anlayıştır. Görüldüğü gibi ayette ne “Ruhlar
alemi” (Ervâh-ı âlem), ne de “Değil miyim (diye sorulan) meclis” (Bezm-i
elest) diye bir tabir geçmemektedir.
Peki Kur’an burada ne anlatıyor?
Bu şunun için önemli; Kur’an’da sık sık bu
ayetteki diyaloğa göndermede bulunulduğunu görüyoruz. Kur’an’ın
dünyasında “Kendi nefsine zulmetmek, verdiği
ahd-i misakı bozmak, Allah’ın birleştirilmesini istediği şeyi ayırmak,
kendi nefsine hainlik etmek” gibi tabirlerde hep bu diyaloğa göndermede
bulunuluyor. (ör. Nisa; 5/105).
Burada ister istemez şöyle sorulur:
“Ruhlar aleminde verdiğim söz mü?
Ben ne zaman söz verdim ki?”
Öyle ya, düşünün bakalım ruhlar aleminde
verdiği sözü hatırlayan var mı?
Hatırlayamazsınız.
Çünkü burada sanıldığı gibi ruhlar alemi,
bezm-i elest vs. diye bir şeyden bahsedilmiyor.
Ayetleri verili tarihten, yaşayan hayattan,
somut insandan ve canlı tabiattan kopararak, uzaklara, çok uzaklara
taşıyarak “ruhaniyat” oluşturduğunu zanneden anlayışın, burada da çok
yakınımızda, bizzat içimizde, doğrudan doğruya hayatın içendeki somut
insanın her gün her saat yaşadığı bir gerçekliği ıskaladığını ve ayeti
ruhlar ve periler dünyası tadında bir masala dönüştürdüğünü görüyoruz.
Öyle görünüyor ki ayet “Varlığın diliyle
konuşan Kuran” dediğimiz üslûbun en çarpıcı örneklerinden birisidir.
Burada insanoğlunun yaratılıştan (bellerinden zürriyetlerinden) gelen
“fıtrat, vicdan ve sağduyu” dediğimiz melekeleri dile getirilip
konuşturulmakta, onlara soru sorulmakta ve cevapları -yaratan kendisi
olduğu için- onlar adına yine Allah tarafından verilmektedir.
“Sonra duman halindeki göğe yöneldi. Ona ve
yeryüzüne “İsteyerek veya istemeyerek gelin” dedi. İkisi de “İsteyerek
geldik” dediler” (Fussilet; 41/11) ayetindeki gibi…
Buna edebi anlatım
sanatlarında konuşamayacak durumdaki olay ve varlıkları dile getirip konuşturma (intak)
deniyor.
Çiçekle konuşan Yunus Emre’nin dizelerinde
olduğu gibi;
“Sordum sarı çiçeğe annen baban var mıdır?
Çiçek dedi ey derviş baba annem babam
topraktır”
Kur’an bunun örnekleriyle doludur.
Özellikle Mekki surelerde çarpıcı bir anlatımla
gelen ve bir takım konuşamayacak durumdaki varlıkları, yemin ederek,
yani kasem vavını “dile gelip konuşarak tanıklık yapma” tarzında bir
edebi sanat ifadesine dönüştüren ayetlerde olduğu gibi;
“ aydınlık!, güneşi yansıtan ay!, açtıkça açan
gündüz!, örttükçe örten gece!, görkemli yapısıyla gökyüzü!, o uçsuz
bucaksız genişliğiyle yeryüzü!, titrenerek yaratılan can!, günahı da
sevabı da esinleyen ilham ki;
Veya Zilzal suresinde yeryüzünün konuşturulması
gibi;
“Yeryüzü o müthiş sarsıntı ile sarsıldığı zaman
Ağırlıklarını çıkarıp attığı zaman
İnsan “Ona neler oluyor?” dediği zaman
İşte o gün dile gelip haber verecek her şeyi
Çünkü Rabbin ona vahyetmiştir
O gün insanlar yaptıklarının kendilerine
gösterilmesi için guruplar halinde ve tek tek gelecekler” (Zilzal;
99/1-6).
***
Şimdi…
İşte bu ayette de her doğan çocuğun,
doğuştan (bellerinden zürriyetlerini alarak) fıtratına yerleştirilen
tabiî melekelerin tıpkı yeryüzü, gök, dağlar, duman, güneş, yıldız, ay,
eller, gözler, deriler gibi dile getirilip konuşturulduğunu
görüyoruz.
Böyle yapmakla insanoğlundaki fıtrat, vicdan ve
sağduyunun neler yapabileceği, potansiyel imkânlarının neler olduğu
onları bizzat içinde taşıyan insanoğluna gösterilmek istenmektedir. Ki
insan yarın kıyamet gününde “Bundan haberim yoktu, bilmiyordum.”
demesin.
Demek ki her insanda yaratılıştan varolan
fıtrat, vicdan ve sağduyu Allah’ı bulabilecek güçtedir. Yeter ki
dondurulmasın, üzeri heva ve hevesle, batıl bağımlılıklarla örtülmesin.
Vahyin esas amacı insanoğlundaki bu melekeleri harekete geçirmek, açmak,
vurulduğu zincirlerinden ve bağlarından kurtarmaktır. İnsanoğlu bu
sayede içindeki bu fıtri sesi dinleyecek ve Allah’ını bulacaktır.
Türkçe’de “vicdanın sesini dinlemek”, “sağduyudan şaşmamak”
dediğimiz şey, işte bu “Evet, sen bizim Rabbimizsin, şahit olduk”
şeklinde dile gelen fıtratın/vicdanın/sağduyunun sesini dinlemek, bundan
şaşmamak demektir.
İnsanoğlu işte bundan şaşmamalı, bu sese sık
sık dönmelidir. Bu ses onu eğer vahim bir yanlışlık yapmazsa Allah’ına
götürecektir. Yine Türkçe’deki “zürriyeti bozuk, vicdansız,
cibilliyetsiz” vs. deyimleri de “Bu sese kör ve sağır olmuş, bundan
şaşmış, vicdanının sesini duymayan, oradan gelen sese kulak asmayan”
anlamındadır.
Şu halde yaratılış, karakter, yapı,
tabiat anlamına gelen “fıtrat”, iyiyi kötüden, hayrı şerden ayırmayı
sağlayan iç görü, ahlâk şuuru, his, duyu manasına gelen “vicdan” ve
doğru düşünme melekesi, doğruyu yanlıştan ayırma özelliği, aklıselim,
diri kalmış duyu manasına gelen “sağduyu”, burada, “Allah’ın, birbirinin belinden (sırtından) doğup
gelen Âdemoğullarının özüne yerleştirerek bizzat kendilerini şahit
tuttuğu şey” demek oluyor. Keza “Allah’ın birleştirmesini istediği şey”
ifadesi ile de buna atıfta bulunuluyor.
Şöyle de denilebilir: Allah’ın
insanoğlunun özüne yerleştirdiği ve genellikle iç dünyamızda düşünme,
anlama, akletme, tefekkür, korkma, titreme, ürperme, sezme, duygulanma
vb. anlarında veya bir dış uyarıcının sarsıcı telkini ile ortaya çıkan,
üzeri açılan, harekete geçen, inkişaf eden, vecde gelen işte bu fıtrat,
vicdan ve sağduyunun sesine kulak vermeliyiz. Onu
dinlemeli, kestirip atmamalı, onunla irademizi birleştirmeli, bir araya
getirmeliyiz.
Şu halde olası bir “Allah var mı?” sorusuna,
yazılmamış bir şekilde iç dünyamızda bulduğumuz “Evet, O var” diyen
ışıltı Türkçe’de “vicdanın sesi” dediğimiz şeyin ta kendisidir. Nitekim
vicdanın kelime manası “bulma yeri” demek, vecd de “buluş”…
Neyi buluyorsun?
İçinde bir fıtrat, vicdan ve sağ (diri kalmış,
ölmemiş) bir duyunun, yanının olduğunu…
Gündelik hayatta insanoğlu her yanlış
yaptığında bu yanından bir takım sesler duyar. İşte o ses “Gâlu, bela”
sesidir. Yani “Evet var, Allah var, ölüm hak, bu yaptığım yanlış” diyen
ses…
İşte budur ruhun derinliklerinden gelen
evet sesi…
İşte budur insana şahdamarından daha
yakın olan sesleniş…
Her insanın iç dünyasında yankılanır
durur.
Bu ses kelimelere dökülmemiş ve fakat iç
dünyamızda yankılanıp duran iyiliğin, merhametin ve adaletin sesidir.
Fıtratın, vicdanın ve de diri, canlı, ölmemiş, yaşayan meleke anlamına
gelen sağduyunun sesidir.
Allah, insana, işte buradan gün boyu, her an
seslenip duruyor.
Duymuyor musunuz?
Müslüman işte bu sesi duyan, ona kulak
verendir.
***
Demek ki vahiy (içteki fısıltı) ile vicdan
(içte bulunan) dediğimiz şey nefes-i Rahmanî’nin yani sevgi ve merhamet
ses ve soluğunun iki yüzü oluyor. Hz. Peygamber bunu kendi içinde
buluyor ve o buluş (vecd) ile açılan kapıdan Allah ona fısıldıyor yani
vahyediyor. Kur’an da işte bu vecd ile açılan kapıdan gelen vahiylerin
toplandığı kitabın adı oluyor. Bu nedenle onda akla ve vicdana aykırı
hiçbir şey yoktur, olamaz. Çünkü akıl, vahiy ve vicdan, üç farklı
istikametten gelen aynı sesin üç yüzüdür. Her üçü de Kur’an’ın hiçbir
yerinde olumsuz manada kullanılmamıştır.
Bu sebeple olmalı ki Kur’an kendini insanlığa
şöyle tanıtır;
“Bu, insanlığın vicdanı (basairun li’nnâs),
yol gösterici ve kesin bir imana ulaşmak isteyen halk için sevgi ve
merhamet kaynağıdır.” (Casiye; 20).
Yani: Bu Kuran, insanlığın
basiret damarı, kalp gözü, ölmemiş duyuları, körelmemiş iç görüsü,
donmamış vicdanı ve diri kalabilmiş, yaşayan sağduyusudur.
Bunları uyandıran, harekete geçiren bir hatırlatmadır (zikra). Bir yol gösterme (huden), sevgi ve merhamet (rahmet) kaynağıdır. Hala
akletmeyecek misiniz? Bu akıl tutulması neden?
Demek ki “Ne
zamandan beri Müslümansın?” sorusuna verdiğimiz “Galu beladan beri” cevabını
değiştirelim:
Fıtratımın
ve vicdanımın sesini dinlediğimden beri…
Ruhumun
derinliklerinde yankılanan o sese kulak verişimden bu yana Müslümanım
elhamdülillah…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder